یک نشریه فرانسوی با مرور بخشی از جنایات کم نظیر صهیونیست ها نوشت خانواده های آنها ترجیح می دهند عمق این جنایت ها را درک نکنند. لوموند دیپلماتیک با اشاره به کتاب مستندی که از سوی برخی سربازان سابق رژیم صهیونیستی تهیه شده، از قول یکی از سربازان صهیونیست می نویسد: «الان بهتون می گم کی ترس برم داشت. غزه عملیات داشتیم. توی سنگر بودیم که چند تا بچه نزدیک شدند و شروع کردند به سنگ پرتاب کردن. دستور این بود که وقتی او [یک فلسطینی] پاش رو توی محدوده ای گذاشت که سنگش بتونه به ما برسه بزنیمش ... بنابر این من هم به او شلیک کردم. دوازده یا پانزده سالش بود، چیزی در این حدود. فکر نمی کنم کشته باشمش، اینو می گم تا آروم بشم، تا شبها بهتر بخوابم. بار دیگه ای که ترس برم داشت وقتی بود که از زور پریشانی به دوستان و خانواده ام گفتم که یک نفرو هدف گرفتم و تیرم به پاش خورده. همه شون خوشحال شدند؛ منو کردند قهرمان و رفتند همه داستانو توی کنیسه تعریف کردند. من شوکه شده بودم».
آویهای استولر سرباز سابق درباره اسنادی از این دست می گوید: «انتظار داشتید پدر و مادر این سرباز به او چه بگویند؟ بگویند نگران نباش فرزند، یک بچه کشتی که کشتی؟ ترجیح می دهند درک نکنند او در چه بن بستی گیر کرده».
لوموند با تاکید بر اینکه داستان های آشویتس به شکل کابوس در غزه و فلسطین در حال وقوع است، نوشت: «عکس های بهت آور سربازانی که سرهای کشته های فلسطینی را بریده و سر لوله تفنگهایشان زده بودند اول از همه خبرساز شد. یا بدرفتاری و خشونت و کشتارهایی که گاه می توانند جنایت جنگی به شمار بیایند؛ یک فلسطینی معلول ذهنی که آنقدر کتکش زده اند که سراپایش خون چکان است؛ تیراندازی و کشتن یک فلسطینی غیرمسلح، فقط به این سبب که روی یک بام ایستاده است (یکی از گواهان می گوید:« امروز از من می پرسید چرا تیراندازی کردم؟ فقط به خاطر فشار، تسلیم فشار بچه ها شدم». دستورهای یک افسر عالی رتبه به سربازها درباره نحوه رفتار با فلسطینی های زخمی یا کشته شده و روی زمین افتاده («می رین طرف نعش، لوله تفنگو می ذارین بین دندونهاش و شلیک می کنین»)؛ و صحنه های دزدی، غارت یا پاره کردن لباس و تخریب اثاثیه و خودروهای فلسطینیان، اما بسیار بیش از این هم وجود دارد.»
این نشریه فرانسوی اضافه می کند: در چند سال اخیر تعمدا واژه اشغال از گفتمان اسرائیلی ناپدید شده و دیگر به نواحی فلسطینی سرزمین های اشغالی نمی گویند. واژه اشغال تقریبا تبدیل به تابو شده و واژه ناهنجاری است که در برابر مردم نباید گفته شود و آنها را عذاب دهد.

برگرفته از کیهان